میهمان بهار (با احترام تقدیم به جناب آقای پور دلیر)

از حرف مردمان عجیب روزگار

از خش خش برگ های زرد

از شاخه های بی بر خشک بلند

رنجید و رفت.......

او که میهمان تازه ی بهار بود

با دست های اشتیاق سبز جوانه ها

تکه های آهنین را که نه،........

اندوه برای قلب رفیقش تراشید و رفت........

موضوعات مرتبط: شعر